Balanceren op de rand
Tien meter boven het water. Daar staat iemand. In badkleding, blote voeten, hartslag net iets te snel. Een camera registreert wat woorden niet kunnen zeggen: de spanning van het moment vóór de sprong.
De korte film 10 Meter Tower laat precies dát zien. Geen uitleg, geen muziek, geen verhaal — alleen mensen die op een springplank staan. Sommigen kijken meteen omlaag en springen, anderen twijfelen, keren terug, wachten, praten, lachen, zwijgen. Soms minutenlang.
Wat me raakt, is niet de sprong zelf. Het is de aarzeling. De plek van nog-niet. De wankeling tussen willen en durven. Dat moment waarop je voelt: als ik nu beweeg, verandert er iets. Niet weten of je het zult doen. Niet weten wat er gebeurt als je het wél doet.
Ik zette de film in bij een intervisiebijeenkomst met masterstudenten. Er volgden verrassend open gesprekken. Wat betekent het om te springen? Wat houdt je tegen? Wat brengt het je als je wél springt? En als je terugloopt?
Het is geen film over moed. Het is een film over mens-zijn. Over twijfel. Over wat zich aandient op de rand van een beslissing. En die rand, die herken ik. In mijzelf. In het begeleidingswerk. In elk gesprek waarin iemand op zoek is naar beweging, maar het vertrouwde nog niet wil of kan loslaten.
Als begeleidingskundige werk ik vaak precies daar: op de rand. Niet om mensen te overtuigen van een sprong, maar om samen in dat moment te blijven. Te kijken wat er zichtbaar wordt. Welke stem zich roert. Wat iemand tegenhoudt. Of aantrekt. De sprong is niet het doel. Het doel is bewustzijn. Keuze. Beweging van binnenuit.
Soms springt iemand. Soms niet. En beide kunnen goed zijn — als ze voortkomen uit bewust contact met wat er leeft. Wat zo treffend is aan de film: er wordt niet geoordeeld. Er is geen applaus, geen mislukking. Alleen de mens in het moment.
Kunst kan precies dat doen: spiegelen zonder te duiden. Ruimte maken voor wat zich aandient. Zoals poëzie dat ook doet. Het geeft woorden aan wat je eerder alleen voelde. Soms zijn die woorden het begin van beweging. Of het besef dat je op een rand staat. En dat daar blijven óók een keuze is.